There must be an angel!

Gewoon een oude man, of toch een engel?

Ik fiets de straat uit. Langzaam blijf ik achter de man rijden die hardloopt. Nou ja, hardlopen is het niet echt te noemen, het ziet er namelijk uit als een kreupel paard dat draaft. Twee straten verder gaat hij over op wandelen, toch stapt hij flink door.
Menig mens dat hem ziet lopen zal denken “wat ziet dat er erg uit hoe die man loopt, dat kan toch niet!”, maar er is zoveel wat zij niet over die man weten. De reden dat hij, ondanks het slechte lopen, toch hardloopt, is dat hij zo’n 30 jaar geleden nog halve marathons liep, puur omdat hij ervan genoot. Hardlopen was en zal altijd zijn passie blijven. Helaas spelen bij het ouder worden de spiertjes een beetje op, iets wat het allemaal moeilijker maakt. Maar wat nog veel bijzonderder is, is dat hij 4 weken terug nog in het ziekenhuis lag. Na een bezoek aan de cardioloog bleek dat hij een vernauwde kransslagader had, gekatheteriseerd werd en vervolgens gedotterd is. Waar ieder normaal mens minstens 6 weken zijn ziekteverlof uitzit, ging deze man al na een week, stukken van 5 tot 10 kilometer wandelen met zijn vrouw of dochter. Stilzitten en rustig revalideren is er niet bij voor dit strebertje. Bij de revalidatie groep zit hij dan ook in de ochtend/jongeren groep waarbij hij menig hartpatiënt eruit loopt.
Ondertussen rent hij de eerste heuvel van de Helderse duinen op.  Hoewel tot halverwege, waarbij ik hem voorbij fiets, hij doet het toch maar even! Ik ben trots op wat deze man doet. Een ander had in zijn positie gezegd; ik wandel de heuvel wel op. Hij niet, hij zet door. Ik rijd een stuk door maar blijf dan toch op hem wachten. We praten. Over de revalidatie, over mijn vriend, mijn studie en meer van dat soort onderwerpen. Hij doet zijn mp3 oortjes weer in en begint weer hard te lopen, dit maal ziet het er al een stuk beter uit en ik moet harder trappen om hem bij te houden. Ik realiseer mij; ik ben trots op deze man!
Terwijl ik weer achter hem aan fiets realiseer ik mij dat deze man een wonder is. 3 Jaar geleden werd hij ook opgenomen in het ziekenhuis, deze keer vanwege een te laag HB. Waar ieder normaal mens zo’n beetje dood neer zou vallen, ging hij die ochtend rustig op de fiets naar de dokter om bloed te laten prikken, deed nog de grote boodschappen voor die week en werd vervolgens gebeld met de mededeling dat hij niks meer mocht en naar het ziekenhuis moest. Een week en 5 zakken bloed later mocht hij weer naar huis. Naar mijn idee ging hij te snel weer aan het werk, maar loyaal naar zijn baas als hij is deed hij het wel. Zou hij een engeltje op z’n schouder hebben? Of er zelfs 1 zijn?
De stukjes die hij hardloopt worden steeds iets korter, maar gaan er wel zekerder uitzien. Met een glimlach blijf ik naast hem fietsen, terwijl ik geniet van de blauwe lucht boven ons. Het laat me weer denken aan het feit dat dit mij veel meer waard is dan wat ook. Ik moest dan misschien die iets te dure bikini zelf betalen, maar eigenlijk heb ik vrij weinig te klagen. Nu ik er over nadenk, ik geef niet om de materiële zaken wat deze man mij bied, maar over zijn moed en wijsheid. Negen van de tien keer ben ik het in eerste instantie niet met hem eens als hij een opmerking maakt, tegenstrijdig als ik ben gebruik ik zijn uitspraken wel naar anderen. Stiekem ben ik best trots op deze, hardlopende, doch hardwerkende en geniale man.
Oh trouwens, had ik al gezegd dat deze man mijn vader is?

Een jaar geleden belande mijn vader preventief in het ziekenhuis vanwege een vernauwde kransslagader. Ik zat in Enschede toen mijn moeder me belde en het nieuws vertelde. Ik zou dat weekend voor het eerst in Enschede blijven in plaats van terug gaan naar Den Helder. Geen seconde heb ik getwijfeld, ik zou er meteen aankomen! Nog nooit had de reis Enschede – Den Helder zo lang geduurd. Ik kom eraan papa! Drie en een half uur lang ging die zin door m’n hoofd, ‘ik kom er aan…’ dat betekent toch meestal ik ben er met 10 minuten? Of misschien hooguit een uurtje.
Na een week was hij weer thuis, zijn sportiviteit en conditie hadden volgens de doctoren een positieve invloed op het herstel.

Nu een jaar later. Afgelopen weekend ging ik weer met papa naar de Kanoroute, hij ging hardlopen en ik op skates er achteraan. 2,5km Aan een stuk door liep hij hard. Aan een stuk door? Huh vorig jaar hield hij het nog geen 400 meter vol! Verwonderd, trots, verbaasd, gelukkig. Het ging allemaal door  me heen. Zodra de zon weer schijnt gaan we door voor de 5km en wie weet, misschien gaan we wel voor de 10!

Ik ga zijn exacte leeftijd hier niet noemen, maar wat is het een ongelofelijke prestatie die hij neerzet. Ruim 50+, al twee keer met vrij ernstige oorzaken in het ziekenhuis gelegen, 10 kilo afgevallen, actief blijven sporten en nog zo vitaal zijn. Niemand is perfect, u ook niet, maar Papa ik ben zo ongelofelijk trots op u! U doorzettingsvermogen en wijsheid. Het belletje op maandag of ik al in Enschede ben aangekomen en het telefoontje op donderdag over hoe laat ik vrijdag thuis zal komen. Papa I Love you! ❤